මේක ගැන මං පූර්විකාවක් දෙන්න උත්සහ කරන්නෙ නෑ. මේක සම්ප්‍රදායික කතාවක්. හැබැයි එදත්, අදත්, හෙටත් පොදු කතාවක්...
අපි අපිට මෙතරම්
කළත් පෙම් කෙතරම්
ලොවට එය නොතරම් නම්
වෙන් වෙමුද දුක
හද පතුලෙ දරන්
කළත් පෙම් කෙතරම්
ලොවට එය නොතරම් නම්
වෙන් වෙමුද දුක
හද පතුලෙ දරන්
නුඹව ගන්නට රන්කාසි නැති හන්දා
නුඹේ නෑසියො වැට කඩුළු මට බැන්දා
නුඹට පුදදුන් මහමෙරක් පෙම හන්දා
ලොවට රහසින් හදවතින් ඉකි බින්දා
නුඹේ නෑසියො වැට කඩුළු මට බැන්දා
නුඹට පුදදුන් මහමෙරක් පෙම හන්දා
ලොවට රහසින් හදවතින් ඉකි බින්දා
අපි අපිට මෙතරම්......
අහසෙ කළුවර අමාවක සඳ හන්දා
රහසෙ අහසට එන්න බැරිවද මන්දා
නුඹේ මුනිවත මට නොතේරෙන හන්දා
මගේ තනිකම ජිවිතේටම වින්දා
රහසෙ අහසට එන්න බැරිවද මන්දා
නුඹේ මුනිවත මට නොතේරෙන හන්දා
මගේ තනිකම ජිවිතේටම වින්දා
අපි අපිට මෙතරම්......
-විදුරංග ගුණසේකර-
No comments:
Post a Comment