අහිමි සොඳුුරියේ...

මේක සමහරවිට ඔයාගෙත් කතාව වෙන්න පුළුවන්...
ප්‍රේම කතාවල මොනම විදියකින්වත් ප්‍රේමයට බලපාන අතුරු කතා තියෙන්න බෑ කියලයි මං විශ්වාස කරන්නෙ. අතුරු කතා තියෙන්න පුළුවන්. හැබැයි ප්‍රේමයට අහිතකර ලෙස බලපාන්න බෑ. ඒක තමයි මගේ තියරි එක. ඒකට කියන්නෙ “ලව් ෆස්ට්“ තියරි එක. වෙන මොන කතන්දර ආවත් ලව් එක තමයි මුල් තැන.

හැබැයි ඔය තියරි එක හැමෝටම අනුගමනය කරන්න බෑ. ඒකට හේතුව පෙරදිග සංස්කෘතිය ඇතුලෙ අපි සමාජ, සංස්කෘතිකමය හා සදාචාරාත්මක බැඳීම්, වගකිම් සහ යුතුකම් වලින් හිරවෙලා. විවිධාකාරයේ විශ්වාසයන් මත පදනම් වෙච්ච සදාතනික පරම්පරා ඝට්ටනයක් තියනව එදත් අදත් හෙටත්. ඒ නිසා බොහෝ දෙනෙක් ඉන්නවා මේ සමාජය ඇතුලේ “ලව් ෆස්ට්“ බල්ලට දාල “පේරන්ට්ස් ෆස්ට්“ කරපු. මේ තියරි දෙකම එළිපත්තෙ ඉන්න බළල්ලු වගේ තමයි. අනාගතේ කොයි පැත්තට වැටෙයිද කියන්න හරියට දන්නෙ නෑ.

මේ සිංදුවේ සම්පූර්ණ කතාව තියෙන්නෙ එකම එක පදයක් උඩ

“දෙගුරුන් පුදකල අහසේ තරුකැළ“

මේක මේ සමාජයේ බහුතරයකගෙ කතාවක්. සමහරවිට ඔයාගෙ කතාව මං කලින් කිව්ව වගේම. හැබැයි වාසනාවකට මගෙ කතාව නෙවෙයි. මගෙ කතාව ඔය පදය නිසාම මේ කියන කතාවෙ විලෝමය බවට පත්වුනා.

ටිකක් බර වැඩිද මන්ද කියපුව..
එහෙම කිව්වෙ වවුලගෙ ගෙදර ගියොත් එල්ලිල ඉන්න ඕන හන්ද..
මේක ජනප්‍රිය රැල්ලෙ ගීතයක් නෙවෙයි..
මේ ළගදි මගේ අතිජාත මිත්‍රයා Kosala Chaturanga ළගදි මෙන්න මේ කතාව මට මතක් කලා

"When you're happy , you enjoy the music . But when you're sad , you understand the lyrics " ~ Frank Ocean

මේකත් ඒ ජාතියෙ එකක් කියලයි මගෙ හැගිම.

යන්න කලින් තව අතුරු කතාවක් කියලම යන්නම්. මේක ලියන්න හේතු භූත උනේ ඔය පොදු අත්දැකීමම නෙවෙයි. උගේ දුක මගෙත් දුක වෙන ජාතියේ තවත් අතිජාත මිත්‍රයෙක් නිසා..

පේ‍්‍රම කතාවේ අතුරු කතාවක
නුඹත් මමත් අවතැන් වූ දවසක
දෙමංසලක ගිය අපි අද දෙතැනක
මතකය පාරයි කකියන හදවත
අහිමි සොඳුුරියේ...
දෙගුරුන් සනසන මාසිත බිඳලන
අහිමි සොඳුරියේ//

තරුකැට පැරදුව නිල්මිණි දෙනුවන
කැල්මන් බැල්මන් සිතිවිලි මත්කල
මා අත්හළ ඇල්මන් ඔහු සතුකල
දෙගුරුන් පුදකල අහසේ තරුකැළ

සිනහව සිනහව නුඹෙ වත සැරසුව
සිතිවිලි අවදිව හදවත සැනසුව
ඒ සිනහව අද මුවෙහි දරාගෙන
පිටමං වන සැටි නුඹ මට අහිමිව

පේ‍්‍රම කතාවේ අතුරු කතාවක...

-විදුරංග විලෝචන ගුණසේකර-

ඇසිපිය යට රැඳි

කාලෙක ඉදන් යුග ගිත කියන නිසා යුග ගීතයක් ලියන්න ඕන කියල අදහසක් ඔළුවෙ තිබුනා.

සිංදුව ගැන කියනවනම් දැකපු දවසෙ ඉදන් හිතේ කිතිකැවිච්ච ආදරයක් ගැන කියවෙන්නේ.
එහෙම ඒව වෙනව මේ ලෝකෙ. දැකපු දවසෙ ඉදන් දෙන්නගෙම හිත යට තියන ආදරේ අවසානෙ මුළු ජීවිතේම වෙනවා.
මං කිව්වෙ ආදරේ ගැන ආකර්ශණේ නෙවී.
ආදරේ විදන අය විදපු අය වගේම විදවන අයත් මේ පද පේලිය විදී කියල හිතනව.
අදහස් කියන්න. ඒක ලොකු ශක්තියක්.

ගැ- නුඹෙ රූ - මා ළමැදේ සතපලා
සිත සිතිවිලි පෙම උතුරා - මං හීනයක් මැව්වා
පි- ඇස් හමුවී මුව ගොලුවී - මා හීනයක සැරිසරා
සිත සිතිවිලි පෙම කළඹා - මං නුඹෙ නමට පෙම්කලා
දෙ- ආදරේ...සත් සාගරේ...
ජීවිතේ... මල් මාවතේ..
ගැ- සඳක සිසිලද හිරුගෙ උණුසුම නුඹයි මට ලංකලේ
හිතම පොබකල මිහිර විදිනා මමයි සොඳුරී නුඹේ
පි- මලක මෙලෙකට මහද සමකල රුසිරු සුරඟන මගේ
මටම නුඹ පිදු අරුම සෙනෙහස රකිමි මගෙ පණ වගේ
දෙ- ආදරේ...සත් සාගරේ...
ජීවිතේ... මල් මාවතේ..
ගැ- සුරත ගෙන මා ළයට තුරුලුව පැතු පැතුම් ජීවිතේ
සසර කතරට මැවුණු කෙම්බිම නුඹයි මගෙ ආදරේ
පි- පිපුණු මලකට සුවඳ පොද වී ලෝකයම හැඩකලේ
සුරත ගෙන නුඹෙ ලයට තුරුලුව පතමි නුඹ හැම භවේ
ඇසිපිය යට රැදි.....
-විදුරංග විලෝචන ගුණසේකර-
2014/10/21
ප.ලි.
මේ කතාව ලියන්න හිටියට අමතක උනා Indunil Rathnayakeගෙ පෝස්ට් එක දැක්කම මතක් උනේ ලිව්වෙ නෑනෙ කියල. ගායිකාව පටන්ගන්න ආදරේ සම්බන්ධ යුග ගීත තියනව. ඒත් ඒක සම්ප්‍රදායික නෑනෙ."Ladies First" කියල කට වචනෙට කිව්වට මේක පුරුෂ මූලික සමාජයක්නෙ. ඒක ආදරේදිත් එහෙමයි. ගොඩ දෙනා හිතන් ඉන්නෙ කොල්ල ඉස්සෙල්ල අහන්න ඕන. කෙල්ල ඇහුවොත් හරි නෑ කියල. හැබැයි සමහරවිට කෙල්ලට ආදරේ හිතෙන්නෙ කොල්ලට කලින්. ඒත් සද්ද නැතුව ඉන්නව. ඒ හන්ද මං හිතුව එහෙම සද්ද නැතුව ඉන්න කෙල්ලන්ට පොඩි අවස්ථාවක් දෙන්න ඕන කියල. ඒ නිසයි ගෑණු ළමයට මුලින් චාන්ස් එක දෙන්න හිතුවෙ.

වසන්තේ මල් සුවද හමනා දසන්තේ

ජීවිතේට සමීපතම අනික් වචනෙ තමයි ආදරේ. උපන්දා ඉදන් මැරෙනකල්ම අපි ආදරේ හොයනවා. ඒ විවිධ ආදරයන් අතරේ මැරෙනකල්ම ජීවිතේ බෙදාගන්න අපිට ආදරේ කරන අපි ආදරේ කරන කෙනෙක්ව අපි හොයනව. අපේ හිතේ ඇදිච්ච කෙනෙක්ව අපි හොයනව.ඒ කෙනා අපි අතරෙම ඉන්නව. අපි යන එන තැන්වලදි අපිට මුණ ගැහෙනව. ඒත් කොහොමද අදුරගන්නෙ. අපි හොයන ආදරේමද මේ? ඒ ආදරේ ලෝකෙ පෙරළගෙන මුහුද දෙබෑ කරගෙන හරි අපේ ළගට එනවනම් අපි කැමතියි නේද? මේ මට හිතුනු හැටි....

වසන්තේ මල් සුවද හමනා දසන්තේ

සොයන්නේ හිත ඇදුනු රුව කොහි වසන්නේ

හමන්නේ මුදු සුළග නුඹ සිප ඇදෙන්නේ

හැගෙන්නේ නුඹ ළග ළගම බව දැනෙන්නේ

නුහුරු ලෙස හදවතක  දැවටුන - සොදුරු  විකසිත හීන අහුලන

සිතේ සැරිසැරු රැසිරු දෙව්ලිය  - මගේ ලොව සත් පාට විසිරුණ

මැවූ සිත්තම සිතම මත් කල විලාසේ

හදේ ගෙත්තම් නුඹයි දිවි මං තලාවේ

වසන්තේ මල් සුවද හමනා දසන්තේ...

ජීවිතේ විල් දියට නෙළුමක් - සොයා ඉගිලෙන කෝල පැතුමක්

සරන මා හද කරන සක්මන් - නාදුනන හිත් කලත් ඉක්මන්

ආදරේ හිත් හදුනනා හැටි නොදන්නේ

සාගරේ සත් කළඹලා හෝ වඩින්නේ

වසන්තේ මල් සුවද හමනා දසන්තේ...

~විදුරංග ගුණසේකර~

අපි අපිට මෙතරම්

මේක ගැන මං පූර්විකාවක් දෙන්න උත්සහ කරන්නෙ නෑ. මේක සම්ප්‍රදායික කතාවක්. හැබැයි එදත්, අදත්, හෙටත් පොදු කතාවක්...

අපි අපිට මෙතරම්
කළත් පෙම් කෙතරම්
ලොවට එය නොතරම් නම්
වෙන් වෙමුද දුක
හද පතුලෙ දරන්

නුඹව ගන්නට රන්කාසි නැති හන්දා
නුඹේ නෑසියො වැට කඩුළු මට බැන්දා
නුඹට පුදදුන් මහමෙරක් පෙම හන්දා
ලොවට රහසින් හදවතින් ඉකි බින්දා

අපි අපිට මෙතරම්......

අහසෙ කළුවර අමාවක සඳ හන්දා
රහසෙ අහසට එන්න බැරිවද මන්දා
නුඹේ මුනිවත මට නොතේරෙන හන්දා
මගේ තනිකම ජිවිතේටම වින්දා

අපි අපිට මෙතරම්......

-විදුරංග ගුණසේකර-

ආදරයේ හීනෙ පාට ගෑවේ නුඹයි මියුලැසී

“එයා යන්න ගියා“

මේ ඉරහද යට මුණ ගැහෙන අපි ඔය කතාව කී පාරක්නම් අහල ඇද්ද?
ඒත් ඇයි එයා ගියෙ? කොහෙටද ගියෙ? ඇයි එයාව නවත්තගන්න බැරි වුනේ?
ජීවිත කාලෙම හිතුවත්, ඕකට හරි උත්තරයක් හොයාගන්න අපිට පුළුවන් උනාද?

මං හිතන්නෙ, ගිය කෙනාවත් ඕකට හරිම උත්තරේ දන්නෙ නෑ. යන්න ගිය ගමන මොකද්ද කියල අපිට වෙනස් වෙනස් අර්ථකතනයන් ගොඩක් දෙන්න පුළුවන්.

ඒත් වැඩක් වෙයිද? එයා ගිහින් ඉවරයි. ඒත් මම...

එදිරිවිර සරච්චන්ද්‍ර මහත්තය මෙහෙම කිව්ව

“නොගොස් එන්න බැරිය....
නෑවිදින් යන්න බැරිය........
ලොව ඇත්තේ යාම් සහ ඒම් ය... “

මට මෙහෙම හිතුන..මං ඒ හිතිවිලි අකුරු කලා..

ආදරයේ හීනෙ පාට ගෑවේ නුඹයි මියුලැසී
රළු කතරේ මා තනි කල මිරිඟුව නුඹම වූ හැටී
සාගරයේ රළ වාගෙ නැගෙනා පෙමින් උමතු වී
ආකාසේ හැදු මාලිගාවන් බිඳී විසිරුණී

රෑ අහසේ තරු දිලුනා පෙනුනා අඳුරු රැයකදී
ඒ අහසේ එක තරුවක් දිලුනා හදට එලිය දී
ඒ එළියේ මං සෙව්වේ යන්නට මං මුලා නොවී
මගෙ අහසේ අද අඳුරම විතරයි තරු කඩා වැටී

ආදරයේ හීනෙ පාට ගෑවේ නුඹයි මියුලැසී...

මල් වැස්සේ හිත් පොබකල හැඟුමන් පිරුණු අතීතේ
හිත් අස්සේ හංගාගෙන අද අපි දෙතැනක ඉන්නේ
මුදු පහසේ රුදු සුවදක් ඇවිදින් හද රිද්දන්නේ
නුඹ රහසේවත් අහසට නොඑනා වග සිහිවෙන්නේ

ආදරයේ හීනෙ පාට ගෑවේ නුඹයි මියුලැසී...

-විදුරංග විලෝචන ගුණසේකර-

මගේ නොවන විරහවක විලාපය

ජීවිතේ සමහර කතාවලට පෙරවදනක්වත් පසුවදනක්වත් දෙන්න බැරි තැන් තියනව. එහෙම වෙලාවට පුරවගන්න ඕන උනත් පුරවගන්න බැරි හිස්තැන් හිටිනව. ඒ නිසා මේකට පෙරවදනක් දෙන එක තේරුමක් නැති වැඩක්. හැබැයි මේක කියෝපු ගමන් ඔයාල හොට පටලගන්න බව දන්න නිසා මේ ටික කියන්නම්. මේක මං කාපු “බූට්“ එකක් ගැන කතාවක් නෙමේ. මොකද මං කවදාවත් බූට් කාල නෑ. බුට් වලට වඩා මිනිස්සුන්ට රිද්දන , ඒ රිද්දිල්ලෙන් හිමදාම විදවන සමහර සිද්ධි නැගෙනහිරෙන් ඉර පායල බටහිරෙන් බැහැල යන ලෝකෙ ඇතුලෙ ඕන තරම් තියනව. මේක ඒ වගේ එකක්.

හිතට හිතින් හිනා වෙච්ච
නෙත් කොණකින් ඉගි මැරිච්ච
සිනා කිකිණි වත රැදිච්ච
කාලය දැන් ඇල් මැරිච්ච

උඹේ හිතේ රහස් කියපු
මගේ හිතේ රහස් අහපු
හිතින් හිතට හිනා පුරපු
හිතිවිලි කෝ අපි වපුරපු

ප්‍රේමෙ නිසා මුන ගැහිච්ච
ප්‍රේම නොකර හිනාවෙච්ච
ප්‍රේ‍මෙ හින්ද ඈත් වෙච්ච
වේලිල නෑ ඇස් තෙමිච්ච

ජීවිතයේ පිටු අතරට
එකතු කරපු ගින්දරකට
පිච්චිල ගිය මගේ හිතට
නුඹ එයි තාමත් ඉදහිට

තාමත් සිහිවුන දාකට
හිනා නැගෙන විට මුවගට
සුසුමක් පිටකර අහසට
හිනා වෙන්නේ මමමයි මට

සමරු පොතේ පිටු අතරට
එකතු කරපු නුඹෙ මුතුකැට
අකුරු තියෙයි එක පෙලකට
සිිසිල දෙයිද කිණිහිරකට...

-විදුරංග විලෝචන ගුණසේකර-

රෑ තරුපානේ කෝ නුඹ අහසේ

මං අහල තියන ලස්සන ආදරණීය කතාවක් මට මතක විදියට කියන්නම්...
මේ ලෝකෙට මිනිහව මැව්වෙ එක පලුවක් ස්ත්‍රී විදියටත් අනෙක් පලුව පුරුෂ වෙන විදියටත්ලු.
ඉතින් පස්සෙ මොකද්දෝ හේතුවක් නිසා මේ පලු දෙක වෙන් කරන්න කියන්න දෙවියන් වහන්සෙගෙන් ඉල්ලා හිටියලු.

ඔන්න එහෙම වෙන් වෙලා ටික කාලයක් යනකොට 
දෙන්නට දෙන්න නැති අඩුව දැනෙන් ගත්තලු.
එදා ඉදන් අද වෙනකල් මේ සමාජෙ එකිනෙකා අර තමන්ගෙන් මග හැරුණ විරුද්ධ ලිංගික පලුව හොයනවලු.

තමන්ගෙ අනික් පලුව හොයන අයත් සමහරවිට නොදන්නව උනාට හැමෝගෙම හිත පතුලෙ තියනව මං හොයන්නෙ මේන් මේ විදියෙ කෙනෙක් කියල.
අවාසනාවට හැමෝටම එහෙම හම්බ වෙන්නෙ නෑ.
සමහරු මේ ඉන්නෙ මගෙ අනික් පලුව නෙවෙයි කියල තේරුම් ගන්නකොට ගොඩක් දුර ඇවිත්... ආපහු යන්න බැරි තරමටම..ඒ නිසා ආපු තැනම නැවතිලා ඉන්නවා.
තවත් සමහරු නොකඩවා තමන්ගෙ අනික් පලුව හොයනව හැමතැනකම..
සමහරු මේකට අනියම් ප්‍රේමය කියලත් කියනව...
කවුරු පිලිගන්න කැමති උනත් අකමැති උනත් මේ අනියම් ප්‍රේමය කියල අර්ථ දැක්වෙන්නෙ, නියම ප්‍රේමය, නැත්තං අනික් පලුව සොයා යන අනවරත ගමන.

ඔය කතාව මං මෙහෙම පද පෙලකට ගෙතුව

සැ.යු. මේක දැකල වගකිව යුත්තො කලබල වෙන්නනම් එපා! මොකද මේක පෞද්ගලික අත්දැකීමක්නම් නෙවෙයි.

රෑ තරුපානේ - කෝ නුඹ අහසේ
මං සෙව්වා - තරුකැට ගානේ
නෑ හඳ පානේ - නෑ ඉරපානේ
මා පැතු නුඹ නෑ - ඒ අහසේ
කෝ මා දුටුව හීනේ - බොඳවී දෑස මානේ
කොහිදෝ සැඟවිලා ආකහේ

සුවඳ දිගේ රෑ තුන්යම හමනා
හිතට දැනුනු මුදු මල් පුසුඹේ
පියවි ලොවේ සුව සෙවන සොයා හිත
හිතට හොරෙන් කොයිබද ඇදුනේ
කෝ මා දුටුව හීනේ බොඳවී දෑස මානේ
කොහිදෝ සැඟවිලා ආකහේ

රුවට නොවේ ඒ මල්මත දිලෙනා
සුවඳ පොදට මම පෙම් බැන්දේ
සුවඳ මැකී රුව රනට දිලුනමුත්
හිතට තරම්වෙද රත්තරනේ
කෝ මා දුටුව හීනේ බොඳවී දෑස මානේ
කොහිදෝ සැඟවිලා ආකහේ

රෑ තරුපානේ - කෝ නුඹ අහසේ...

-විදුරංග විලෝචන ගුණසේකර-