ජීවිතේට සමීපතම අනික් වචනෙ තමයි ආදරේ. උපන්දා ඉදන් මැරෙනකල්ම අපි ආදරේ හොයනවා. ඒ විවිධ ආදරයන් අතරේ මැරෙනකල්ම ජීවිතේ බෙදාගන්න අපිට ආදරේ කරන අපි ආදරේ කරන කෙනෙක්ව අපි හොයනව. අපේ හිතේ ඇදිච්ච කෙනෙක්ව අපි හොයනව.ඒ කෙනා අපි අතරෙම ඉන්නව. අපි යන එන තැන්වලදි අපිට මුණ ගැහෙනව. ඒත් කොහොමද අදුරගන්නෙ. අපි හොයන ආදරේමද මේ? ඒ ආදරේ ලෝකෙ පෙරළගෙන මුහුද දෙබෑ කරගෙන හරි අපේ ළගට එනවනම් අපි කැමතියි නේද? මේ මට හිතුනු හැටි....
වසන්තේ මල් සුවද
හමනා දසන්තේ
සොයන්නේ හිත ඇදුනු
රුව කොහි වසන්නේ
හමන්නේ මුදු සුළග
නුඹ සිප ඇදෙන්නේ
හැගෙන්නේ නුඹ ළග
ළගම බව දැනෙන්නේ
නුහුරු ලෙස
හදවතක දැවටුන - සොදුරු විකසිත හීන අහුලන
සිතේ සැරිසැරු
රැසිරු දෙව්ලිය - මගේ ලොව සත් පාට විසිරුණ
මැවූ සිත්තම සිතම
මත් කල විලාසේ
හදේ ගෙත්තම් නුඹයි
දිවි මං තලාවේ
වසන්තේ මල් සුවද
හමනා දසන්තේ...
ජීවිතේ විල් දියට
නෙළුමක් - සොයා ඉගිලෙන කෝල පැතුමක්
සරන මා හද කරන සක්මන්
- නාදුනන හිත් කලත් ඉක්මන්
ආදරේ හිත් හදුනනා
හැටි නොදන්නේ
සාගරේ සත් කළඹලා හෝ
වඩින්නේ
වසන්තේ මල් සුවද
හමනා දසන්තේ...
~විදුරංග ගුණසේකර~
