හුදකලා සිත

වැස්ස හරිම පුදුමාකාරයි.....
හීන් හීගඩු පිපෙන හිරිපොද පිහගෙන එන හිතල හුළගට
හිරිවැටිල යන්නෙ ගත විතරක් නෙවෙයි සිතත්...
ඒ හීතලේ තියෙන්නෙ මහ පුදුමාකාර පාළුවක්...
අදුරු කුටියක ගුලිවෙල ඉන්න හිතේ හිතිවිලි
ඒ හිරිවැටෙන හිතලෙන් අවදි වෙනව...
ගුරුපාර දිගේ එන ලස්සන හිනාවක් ඇදුනු මූණක්...
ඒත් එක්ක එක දම්වැලක බැදෙන පුරුක් වගේ මතකයන් පෙළක්...
ඒක මේ යකඩ දම්වැලක් නෙවෙයි...
පුංචි එවුන් වෙසක් එකට පාට පාට සව් කරදහිවලින් හදන ලස්සන දම්වැලක්...
ලස්සනයි හැබැයි හයිය නෑ...
ආකාසේ නිලංකාර කරගෙන මහ සද්දෙකුත් එක්ක අකුණක් කෙටුවා...
දම්වැල් පුරුක් බිදිල විසිරිලා සීසීකඩ......
විසිරිච්ච මතකය එකට එක්කාසු කලේ පන්හිද
මෙන්න මෙහෙම

හුදකලා සිත මත්කලා නුඹෙ දෑසෙ කැල්මන් ආදරෙන්
ඉරිතලා ගිය හද බිමට වට වැසි පොදක් සේ ආකහෙන්
මංමුලා කල සිත සොරාගෙන කොහිද ඇදුනේ සීරුවෙන්
මග බලා ඉමි මග බලා මම යලිත් එනතුරු ආදරෙන්

දෑසෙ පැටලුණු රුවට යාකල කෝල හැගුමන් ආදරේ
මදහසක් වුව මහමෙරක් ලෙස සිතට දැනුනා ජීවිතේ
යායෙ විසිරුණු පාට මල් පෙති අපට පෑ රස සාගරේ
සිතුවමක් ලෙස බොඳ වෙලා අද පාට විසිරේ මාහදේ

හුදකලා සිත....
එදා සෙනෙහස ගලාගිය පටු පාළු මංමාවත් දිගේ
ඇවිද යමි මම හිස් අහස් කුස සරන තනි ලිහිණියකු සේ
සදා සිසිලස පතා මිහිකත සඳට කෙරුවත් ආදරේ
අමාවක දින උදාවන තරු සිනාවෙන් ඔච්චම් කලේ

හුදකලා සිත....


-විදුරංග විලෝචන ගුණසේකර-